Awareness

Toen ik in het begin van mijn kale periode in mijn voortuin schoffelde, droeg ik een petje tegen de zon. Een pruik was veel te warm. De overbuurman zag me zweten en zei nadien te zijn geschrokken van mijn haarloze hoofd. Want jeetje, hoe moest dat met de meisjes als ik er niet meer zou zijn.

Ik kon hem geruststellen. Ik ging er niet aan dood.

Weken later ging de bel. Ik was met honderdduizend dingen tegelijk bezig en een tikje chagrijnig, want het was wederom bloedheet. Kaal deed ik de deur open. De dame met de collectebus voor het Kankerfonds wilde net bij de buren aanbellen toen ze me zag.

‘Geen interesse’, zei ik tegen haar. Ik had gewoon geen zin om met mijn kale hoofd in de spotlights te staan.

‘Nee, dat begrijp ik hoor’, knikte ze me toe.

Ik dacht, ‘hoor ik het nou goed?’ Ik ben kaal dus ik heb kanker? Haar opmerking bracht me van mijn stuk. Had ik iets moeten zeggen?

Afgelopen zomer overkwam het me opnieuw op een camping in Frankrijk. Veel te heet om met een haarwerk rond te lopen dus pruik, pet, sjaals: alles bleef zoveel mogelijk ongedragen. Ik liep kaal rond waar niemand me (her)kende.

Ik besloot ook kaal aan te schuiven tijdens een gezamenlijke campingmaaltijd waar aardig wat Nederlandse gasten op af kwamen. Er ontstond een gesprek met een stel tegenover ons. Ze hadden elkaar op latere leeftijd ontmoet nadat de man van de vrouw was overleden aan kanker.

‘Ik heb het zelf ook twee keer gehad’, vertrouwde ze me toe. ‘Maar daar weet jij alles van’. Ik kreeg weer een begripvol knikje, net als van de vrouw met de collectebus. Ik had het natuurlijk gelijk recht moeten zetten, maar wederom was ik met stomheid geslagen.

Misschien heel vanzelfsprekend, dat anderen bij kale vrouwen denken aan kanker. Maar dat is het niet. Voortaan zorg ik dat een weerwoord klaar heb zodat Alopecia aan bekendheid wint. Of ik draag de button van de patiëntenvereniging met de tekst ‘Ik ben kaal’. Dat laat weinig ruimte voor misverstanden.