“Het valt niemand op”

Zijn volle bos met donkerbruin-zwart haar verloor Raymundes Schaak (35) uit Den Burg (Texel) al vanaf zijn 16e. Dat gebeurde in fases, pluksgewijs. “Het eerste half jaar bedekte ik de kale plekjes op mijn hoofd nog met het wel aanwezige haar, dat groeide er eroverheen. Daarna koos ik ervoor alles eraf te scheren.”
Nog geen vijf maanden later groeide het haar weer aan. Maar even onverwacht viel weer twee maanden later alles opnieuw uit, nu over zijn gehele lichaam. “Vooral het verlies van mijn wenkbrauwen vond ik verschrikkelijk. Die behoren bij je oogopslag. Ze geven een gezicht emoties: ben je boos of blij, verbaasd of verdrietig.”
Tot zijn grote vreugde keerde na een week de gezichtsbeharing weer terug, inclusief zijn wenkbrauwen. “De rest van mijn lichaam bleef kaal, ook bovenop zijn hoofd. “Maar dat deerde me niet: Ik was vooral blij dat mijn wenkbrauwen er weer waren, dat nooit weer!”

De jaren verstreken en hooguit verscheen er af en toe een verdwaald plukje haar op een teen, een knie of op zijn hoofd. “Totdat op mijn 31e toch mijn wenkbrauwen weer aan de beurt waren. Even hoopte ik dat dit tijdelijk zou zijn, dat de boel zich na een paar weken of maanden zou herstellen. Helaas…”
En zo liep Raymundes vanaf dat moment rond met een volledig verdwenen wenkbrauw boven zijn rechteroog en een langzaam kaal wordende wenkbrauw op links. “Even overwoog ik de linker af te scheren. Maar in diezelfde fase wees een collega me wees op de praktijk van Irma Hulscher. Ik nam met haar contact op, ze vertelde me de nog aanwezige haren juist met rust te laten: ze geven een extra dimensie aan je gezicht die je wil behouden.”

Drie keer bezocht Raymundes haar haar studio. Hij heeft meerdere tatoeages op zijn lichaam en was wel nieuwsgierig hoe het inbrengen van het pigment boven zijn ogen zou voelen. Na alle voorbereidende stappen (zie het artikel hiernaast) smeerde Hulscher de huid in met een verdovend zalfje dat Raymundes van zijn huisarts had meegekregen. Lachend: “Ik voelde er niets van. Maar goed, vergeleken met tattoos zit je met PMU flink onder mijn pijngrens.”
Inmiddels vier jaar verder is hij nog altijd erg tevreden over het resultaat. “Net als op mijn 17e merkte ik een paar jaar geleden dat het ontbreken van wenkbrauwen grote invloed had op mijn zelfvertrouwen. Mensen kijken je na, hebben een vragende blik. Het maakt onzeker. Ik werk in de horeca en merk nu al jaren dat mijn gepigmenteerde haren niet opvallen. Deze wenkbrauwen voelen als volwaardig.”
Hij denkt erover om volgend jaar opnieuw een behandeling te doen. “De donkere kleur is met de jaren iets vervaagd. Ik denk dat dit ook komt omdat er dagelijks meermalen met mijn vingers overheen ga, onbewust. Ik zie dat de kleur wat lichter is geworden. Dat stoort me niet, het ziet er nog goed uit. Maar volgend jaar is een goed moment om weer eens langs te gaan.”